O mnie

Alicja obudziła się w kiepskim nastroju. Majowy poranek zapowiadał piękny dzień, jednak znana w okolicy kucharka westchnęła, mruknęła coś do siebie, po czym wstała. Zarzuciła szlafrok i, przecierając oczy, ruszyła w stronę kuchni.

– Witaj, Alicjo!

Zamarła. W dużym pokoju ktoś siedział. Alicja przez chwilę nie wiedziała, co robić – przemierzyła dopiero połowę korytarza, zatem mogłaby…

Bez namysłu pokonała ostatnich kilka kroków i wpadła do salonu.

– Cześć – zawołał siedemnastoletni chłopak, siedzący przy stole. – Dobrze spałaś?

– Tomek? Co ty tu, na Boga, robisz?

– Jak widzisz, siedzę i tyję. – Młody człowiek wstał z uśmiechem, odłożył czytaną przez siebie książkę, którą zasugerowała mu jego siostra. – A na poważnie, wpadłem w odwiedziny. Z przyszłości.

– A jednak śpię dalej – prychnęła Alicja. – Jak już znikniesz, to zamknij drzwi, tylko na zamek. Wracam do łóżka. Muszę dziś wstać do pracy!

– Jak widać, już wstałaś. A mamy siedemnasty maja dwa tysiące jedenastego roku.

– Też mi odkrycie! – Alicja opadła na fotel, bo uznała, że już faktycznie nie śpi.

– Dzisiaj zaczną się twoje szalone przygody.

– Jasne! Skąd ty to niby możesz wiedzieć?

– Mówię przecież, że przybyłem z przyszłości. Teraz chodzę już do pierwszej liceum, na profil humanistyczny, żeby było śmieszniej.

– Jednak? – Właścicielka mieszkania ziewnęła.

– Tak. Ale nie wiem, czy to był dobry wybór…

– Skoro jesteś z przyszłości, mogę cię ostrzec, żebyś poszedł do klasy z matmą i geografią!

– Absolutnie. W końcu moje plany na życie są czysto humanistyczne: porządna matura, muzykologia, a potem robota jako pracownik naukowy.

– Zawsze przecież możesz kopać rowy. Albo, ewentualnie, wydać książkę.

Tomek ryknął demonicznym śmiechem.

– Nie zamierzam pisać dalej! Co najwyżej scenariusze do moich jasełek i misteriów!

– I co, przez całe życie zamierzasz siedzieć w tej swojej muzyce?

– Raczej. Interesuje mnie teoria, ale przecież gram także na pianinie i waltorni.

– Jesteś amatorem! – przypomniała Alicja, myśląc, w się ubrać.

– Wiem.

– A może byś o tym wiersz napisał? – dodała, nie bez złośliwości.

– Wiersz? O czym ty mówisz? Przecież ja już tego nie piszę! Ja już nie piszę prawie wcale.

– I słusznie – ucięła kucharka. – Nigdy nie miałeś talentu, i nie wiem, jakim cudem twoja polonistka w gimnazjum wychwala cię pod niebiosa.

– Każdy ma prawo do błędów – mruknął licealista. – Chciała dobrze, ale się przeliczyła. Teraz jestem taki, jak inni.

– I dobrze. Nie można wychodzić nigdy przed szereg! A nauczyłeś się chociaż gotować?

– Niestety nie. Przecież nie piszę książki kulinarnej.

– Dobry Boże! Ale późno! – Alicja poderwała się. – Przez ciebie do pracy nie zdążę!

– Lepiej by było, gdybyś się dziś rozchorowała.

– Wiem, ale…

– Nie wiesz. Dopiero dziś się okaże, jak bardzo zmienię twoje życie! – oznajmił i z charakterystycznym złośliwym uśmiechem położył na stole swe zdjęcie, w mundurze  miejscowej orkiestry, w której gra na waltorni.

– Jasne, jasne! – mruknęła Alicja. – Mógłbyś przynajmniej powiedzieć, w co powinnam się ubrać!

– I tak mało cię z pracy nie wywalą.

– Dzięki za pocieszenie. Pozdrów siostrę! – krzyknęła, wybiegając do swego pokoju. – I pilnuj mi mieszkania, jeśli zostajesz!